Foto: Peter Terp via Pexels
Bestek tikt op de borden, glazen klinken en gemurmel van stemmen kabbelt door het volle restaurant.
‘Gezellig, hè?’ fluistert Madeleine. Ze streelt zijn hand die op tafel ligt.
‘Ja, schat. Dat mag ook wel, want dit is een dure tent.’
Ze giechelt. Het blinkende goud en luxe inventaris oogt inderdaad duur. ‘Je kunt het op de B.V. zetten, Bastiaan, als zakendiner.’
‘Jij bent mooier dan welke zakenrelatie ook.’ Bastiaan kijkt weer om zich heen.
Ze bloost en kijkt naar het wit gesteven tafelkleed. Door haar wimpers kijkt ze naar hem. Hij is knap in zijn blauwe designerpak met stropdas en zijn wilde korte haren met de eerste grijze streepjes langs zijn oren.
‘Ons eerste jaar ging snel, nietwaar?’ Ze pakt haar wijnglas op. Ze is nog steeds verbaasd dat ze een relatie met hem heeft, want hij kan elke vrouw krijgen, maar hij heeft voor haar gekozen.
‘Sorry?’ Bastiaan kijkt haar aan alsof hij uit zijn gedachten opschrikt. ‘O ja, gefeliciteerd. Ik houd van je.’
‘Ik ook van jou.’ De vlinders in haar buik dansen vrolijk rond. Wat houdt ze van hem. Dit etentje is om hun eerste jaar te vieren.
Ze proosten.
Dan brengt de ober hun hoofdgerechten: een vleesgerecht met salade. Het ruikt heerlijk en het speeksel loopt in haar mond. Ze beginnen meteen te eten.
‘Bastiaan, ben jij het echt!?’ Een vrouw in een kort zwart jurkje en geblondeerd haar staat bij hun tafel. ‘Ik dacht al dat ik jouw auto zag staan. Ik heb je al maanden niet gezien. Hoe is het met je?’
‘Oh, hoi Nicole.’ Bastiaan staat op en geeft haar twee zoenen op haar wangen. ‘Goed. Met jou hopelijk ook. Sorry, maar wij willen…’
‘En met wie ben je hier?’ De vrouw draait zich om en kijkt haar indringend aan.
‘Dit is Madeleine en wij hebben iets te vieren. Wil je ons nu alleen laten?’
‘Ooh, wat vieren jullie?’ Ze slaat haar handen ineen en kijkt hen nieuwsgierig aan.
‘Dat we vandaag precies een jaar samen zijn,’ lacht Madeleine en laat haar ring zien.
‘Een jaar? Meen je dat nou?’ Even is ze stil. ‘Maar dat kan toch helemaal niet. Toch, Bastiaan?’
Bastiaan zegt kortaf: ‘Wil je ons excuseren? We willen graag rustig verder eten.’
‘Ja, natuurlijk. Ik wens jullie veel geluk verder, maar als ik jou was,’ ze wendt zich weer tot haar, ‘dan zou ik goed op hem letten.’
Madeleine kijkt haar verbaasd aan, maar ze hoeft niet te vragen wat de vrouw bedoelt, want die vult al aan: ‘Hij kan zijn ogen niet van andere vrouwen afhouden, vandaar.’
Het hapje vlees blijft in haar keel steken en ze kan geen woord zeggen. Wie is die vrouw en waar heeft ze het over? Vragend kijkt ze Bastiaan aan.
‘Kunnen wij nou misschien verder eten, Nicole?’ Hij neemt weer plaats, pakt zijn bestek en gebaart dat zij hetzelfde moet doen. Demonstratief snijdt hij een stukje vlees af en schuift dat in zijn mond.
Met tegenzin pakt Madeleine ook haar bestek en prikt voor de vorm in haar eten.
‘Je wilt het misschien niet horen, maar nog geen jaar terug lag hij in mijn bed.’
Alle achtergrondgeluiden vallen weg en Madeleine staart haar aan met het stukje sla aan haar vork. ‘Waar heb je het over? Wat bedoelt ze daarmee?’ vraagt ze aan Bastiaan.
Bastiaan zit met gekromde schouders naar zijn bord te staren. Zijn bestek houdt hij zo stevig vast dat zijn knokkels wit zijn.
‘Bastiaan, lieverd?’ fluistert ze tegen zijn gebogen hoofd, maar hij zegt niets.
Het blijft lang stil. Ondertussen blijft alles om hen heen gewoon doorgaan alsof er niets gebeurd is. De ober draalt even bij hun tafel, maar loopt zonder iets te zeggen door.
‘Bastiaan?’ vraagt ze opnieuw.
‘Hij wil er natuurlijk niets over zeggen of hij gaat straks alles glashard ontkennen, maar het is echt waar: wij hadden een affaire tot eind april.’
Madeline zit verstijfd. Tijdens een groot jaarwisselingsfeest ontmoette ze Bastiaan en proostte met hem op het nieuwe jaar. Champagne had haar nog nooit zo lekker gesmaakt als toen. Een week later nam hij haar mee naar een concert en vanaf dat moment waren ze samen. Toch? Langzaam legt ze haar mes en vork neer. ‘Is het waar wat zij zegt?’
Bastiaan bromt instemmend.
‘Terwijl wij begin januari een relatie kregen, zag jij haar drie maanden lang nog, tot april? Hoe kan dat nou?’
Bastiaan trekt even zijn schouders op. ‘Ik weet ‘t niet.’
‘Ik dacht dat we voor elkaar hadden gekozen? Ben ik niet belangrijk genoeg voor je?’
‘Jawel, maar…’
‘Hij heeft gewoon niet genoeg aan één vrouw.’ Simone zegt het bits.
Madeleine blijft hem aankijken. Gaat hij zich verdedigen en zeggen dat het niet waar is? Maar alles wat hij zegt is een zacht uitgesproken: ‘Sorry.’
Woede borrelt naar boven en ze gaat zo snel staan dat haar stoel omvalt. Ze bijt hem toe: ‘Heb je na een jaar met mij niet meer te zeggen dan dat?!’ Ze buigt naar voren en slaat hem hard op zijn wang. ‘Ik wil niet een van vele vrouwen zijn, daar ben ik te goed voor!’ Ze schuift de ring met de grote groeibriljant van haar vinger en smijt het op tafel. ‘Deze hoef ik ook niet meer. Geef die maar aan je volgende vriendin!’
Als ze bukt om haar handtas van de grond te pakken, ziet ze haar bord op tafel staan. Ze grijpt het en gooit het naar hem. Het bord valt kapot op de grond, terwijl het eten met een boogje op zijn elegante pak belandt.
Bastiaan slaakt een luide kreet.
Opeens is het doodstil in het restaurant alsof iedereen zijn adem inhoudt.
Madeleine recht haar schouders en loopt met grote passen weg. Achter zich hoort ze de vrouw nog iets tegen Bastiaan zeggen, maar het kan haar niet schelen wat. Ze hoeft niet te weten de hoeveelste vrouw ze was.
Dit is de tweede keer dat haar relatie misloopt, denkt ze met spijt.
Maar misschien is het de derde keer wel raak.